Bütün şehir uyurken yine ayaktayım ben
Pusu kurmuş gece karanlığı, çalmış yine huzurumu
Dalından koparılmış çiçek gibiyim kırık dökük kollarım
İçimdeki denizde boğulmuşum kimsenin haberi yok
Geri dönüşü olmayan yollarda kaybolmuşum bilen yok
Ahh..yaşadığım şu duyguların tarifini bir yapabilsem
Bir dökebilsem satırlara sere serpe gönlümce
Bir çizebilsem resmini görün diye
Serzenişlerim boşa değil bilseniz içimde kopan fırtınayı
Cevap arayıp da bulamıyorum çoğu sorulara
Saf mıyım ? salak mıyım ? neden hep ben ?
Neden üstüme vazife edinirim çok şeyi bilmem ki
Sen çaresizlik nedir bilir misin kardeş?
Elin kolun bağlı kuytu köşelerin dibinde bocalamayı
Öyle bir yakar ki içimi bazen çaresizlik
kavrulur yüreğim ateşte yanarcasına..
Aynalar bile dargın korkuyorum bakmaya
Bu ben miyim ?diyorum endişe ve korkuyla..
Hüzün kokmuyor bu şehir herkes mutlu kendince,
hüzün ben de.. gözlerim de..yüreğim de...
Nefes almam yasak sanki, çalınıyor bir şekilde ömrüm
İçim buruk ta derinden üzülüyorum çok şeylere
Ne geliyorsa başıma insanlığımdan iyi niyetimden
Taş atana gül attım her zaman.. kızmadım bile
Sevmeyeni bile sevdim.. bıraktım zamanın akışına
Diz çöküp yalvarsa da birileri.. havale ettim Allaha
İstemedim..yeter ki görmesin benden yana bir zarar
Yine de gelir beni bulur tüm kederler üzüntüler nedense
Beklentiler gücümden fazla.. kaldırmıyor artık yorgun omuzlarım
Yine de NEFES almaya çalışıyorum HAYAT sana İNAT...!
Aydınlığa çıkar zor durumdakileri YARAB..!
Güzin Avcı
26.Kasım.2013
Doha-Katar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder