Ne yorgun beden bu Yarab?
Yığılmış koltuğa külçe gibi
Lal olmuş dili
Bakıyor uzaklara
Görmüyor buğulu gözleri
Beyni gezintide
Konamıyor bir yerlere
Dayak yese bundan iyi
Kıpırdar belki yerinden
Salya sümük bir burun
Çekiyor içine ikide bir
Hıçkırıkları karışıyor sessizliğe
İcindeki bu suskunluk
Bu üzüntü nedensiz değil
Belki çaresizlik?
Uzatamadığı bir el?
Dokunamadığı bir yürek?
Başaramadığı bir şeyler?
Güldüremediği gözler?
Yaşatamadığı sevinçler?
Ahh..haykırsa duyar mı sesini bu DOHA?
Apansız kopan fırtınalar gibi
Silip süpürür mü tüm kederleri?
Sarar mı acıları bilmem?
Yeniden sevinçten ağlar mı bu gözler?
Bir mucize olsa keşke
Herşey güzel olsa..
Herkes MUTLU olsa..
Eskisi gibi yeniden..!
Güzin Avcı
31.Mayıs.2013
Doha-KATAR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder