bebek...

BEBEK..
masumiyetin simgesi..
bugün..açıldı raylı kapı yavaş yavaş.
Çıktım dışarı..Çarptı yüzüme inanılmaz soguk bir hava....-5 derece...
Henüz..iki basamak inmiştim ki merdivenden...O da ne ?
Manto ve Sarıkız..apartamnın sadık bekcileri..sevimli köpeklerimiz..
bakıyorlar..gözleri nemli.. utanmgaç, şaşkın, acıma duygusuyla yerde yatan çırılçıplak bir oyuncak bebeğe...
saçları kirli..darmadağı..,hırpalanmış bedeni paramparca...
Mahcup,kimsesiz,caresiz,ağlayan gözlerle baktı sanki gözlerime.
Ürperdi içim...İncitmeden titreyen ellerle aldım yerden...
Geçmişini düşündüm bir an....Önce vitrini süslemisti bu güzel bebek...
Bir gün saf temiz,minicik bir el uzanmıştı ona sevgiyle...
Basmıştı bagrına mutlulukla,götürmüstü sevgi dolu sıcacık yuvasına...
Prensesi olmustu minik kızın...Renk renk elbiseler giydirmiş,onunla uyumuş onunla uyanmıştı günlerce...
Oysa şimdi terkedilmiş,gönlü yaralı,ağlıyordu masum yüreği...yatıyordu sokagın ortasında sere serpe..
Acımasız dünya..Önce eller üstündesin,sonra yerlerdesin vicdansız,taş kalpliler yüzünden...
Yıkılan hayaller...söndürülen hayatlar...yok edilen umutlar...
sokağa atılan cocuklar...yaşlılar..
Yaşanan çirkinlikler...gercek dramlar...
Allah kimseyi sahipsiz kimsesiz bırakmasın..
Hiç kimseyi de gordüğünden geri koymasın..!

Güzin Avcı
31.0cak.2012
Ankara