Ankara'da..dondurucu bir soğuk var dışarda..izlerken penceremden siteyi..birden ilgimi çekti yaşlı bir amca.Sırtı dönük bakıyordu sağa sola.Ağır adımlarla ilerledi villaların arasından.Eğildi bir taş aldı yerden fırlattı kızgınlıkla.Öfkeliydi sanki.Sonra..durdu..durdu.. birden..telaşla..inadına yürürcesine..çatır çatır buza aldırmadan,düşerim korkusu yaşamadan..girdi çocuk parkına..
Merak ettim ne yapacak diye? Salıncağın önünde durdu gizemli amca..
Asi bir çocuk kıvraklığıyla oturdu salıncağa..
Aldırmadan ona buna..soğuğa meydan okurcasına..
Çocukca..umudu..güzel yarınları kucaklarcasına..sallandı kibarca..
"Ha düştü ha düşecek" endişesiyle birlikte..muzip bir gülümseme yayıldı yüzüme..
Yaşlı amcam..süpermen edasıyla indi yavaşca..gerindi..çocukluğuna geri dönmüş gibiydi sanki..ruhu arınmıştı tüm stresten,öfkeden,kızgınlıklardan..mutluluktu bunun adı..düşündüm de " Kaç yaşında olursak olalım, içimizdeki ÇOCUK yaşıyor her zaman..ölmüyor işte..izin vermeyelim kimsenin öldürmesine de...!
Güzin Avcı
17.0cak.2012
Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder